“De komkommers zijn in de aanbieding mijnheer”, zegt de kassière terwijl ze de komkommer scant die ik op de band heb gelegd. “2 komkommers voor de prijs van 1.”
Ik denk ‘Ach, het is maar een komkommer’, maar ik zeg ‘Oké, dan pak ik er nog eentje bij’. Ik draai me om en zie vier wachtenden in de rij. De man achter me lacht, maar ik hoor ‘m denken: ‘Dit is een snelkassa. Pak als de sodemieter die komkommer’.

En dus ren ik naar de groenteafdeling en grijp de eerste de beste komkommer uit de kist. Om geen onnodige supermarktmeters te maken en de wachttijd voor mijn volgers zo kort mogelijk te houden, kies ik voor dezelfde route terug. Ik stap over het gesloten toegangspoortje. En dan – natuurlijk, ik had het kunnen weten – gaat het alarm af.

WIEEEEWIEEEWIEEEEEWIEEEE.

Ineens zijn alle ogen op mij gericht. Ladies en gentlemen… we hebben een dief in de winkel. Naast de snelkassa staat een man in een pak. Hij oogt kalm, maar in zijn ogen lees ik dat hij klaar is om deze blonde terrorist tegen de grond te werken. Mocht het nodig zijn.
Zover komt het gelukkig niet. Om mijn onschuld aan te tonen, zwaai ik met mijn komkommer. En ik zeg; ‘Sorry, het was 2 halen, 1 betalen.’ De man knikt en ik loop verder. Naar de kassa. Ik en mijn komkommer.

Zeg niet dat het leven saai is.

Ik weet nog dat ik hem voor het eerst naar school bracht. We liepen hand in hand over het schoolplein. In het klaslokaal zocht hij de tafel met zijn naam. Hij ging zitten, pakte opnieuw mijn hand en liet niet meer los. En zo zaten we wel tien minuten. Zwijgend naast elkaar. Tot de bel klonk en ik hem moest loslaten. Een knipoog. Een high-five. En een laatste knuffel. Ik zie hem nog zwaaien voor het raam. Van binnen huilde hij, maar hij hield zich groot.

Vanavond zaten we weer naast elkaar. Dit keer ontspannen en zonder opgekropte tranen. We hielden elkaars hand ook niet meer vast. Natuurlijk niet. Dat is verre van cool als je 11 bent. Je vader knuffel je alleen nog in besloten familiekring.
Maar dat maakte het moment niet minder mooi. Sinds vanavond staat hij officieel geregistreerd als leerling van Het College. Voor hem de volgende fase op weg naar volwassenheid. Voor mij een nieuwe beproeving in de kunst van het loslaten.

Na de zomer stapt hij alleen op de fiets, de grote mensenwereld tegemoet. Spannend, maar ook wel stoer. Mijn vriendje wordt een vriend.

Ik ben allergisch voor milieustraten. Voor die oranje hesjes die je als een hyena volgen en je als een klein kind terechtwijzen wanneer je met je afval naar de verkeerde container loopt.

‘Ho ho mijnheer. Halllllooooo!!!! Waar gaat u met die printer heen? Die moet bij de elektra hè.”

Vanmiddag, toen ik de overtollige inboedel van mijn garage kwam legen, heb ik ze eens nader geobserveerd. De commando’s van de milieustraat. Ze dragen allemaal een snor en kennen twee gezichtsexpressies: nors en zeer nors. Daarbij hebben ze van hogerhand de opdracht gekregen om vooral níet moe te worden. Hoe zwaar je ballast ook is en hoe hard het zweet onder je oksels ook klotst; de oranje hesjes rollen shaggies en drinken koffie. Ze zijn er niet om mee te sjouwen, maar om je wegwijs te maken in het oerwoud van containers. Lees: je rond te commanderen en je het gevoel te geven dat je oliedom bent.

En daar slagen ze grandioos in. Er is geen plek waar ik me dommer voel en meer naar huis verlang dan in de milieustraat.
Ook vanmiddag was het weer raak. Bloednerveus word ik ervan. Je probeert met je afval aan het oog van de hyeana’s te ontsnappen, voelt de hete adem in je nek en weet dat je elk moment kunt worden toegeblaft. “Hoooo stop. Mijnheer, die driewieler moet bij het metaal, niet bij het restafval.” Kijkend naar de driewieler probeer ik nog wat tegengas te geven. “Eh…. de helft van dit ding bestaat toch uit plastic?” Maar het oranje hesje duldt geen tegenspraak. ‘Nee, metaal”, bitst hij, met een blik van ‘Doe maar gewoon wat ik zeg, ik heb er voor doorgeleerd. Voor afvalscheidsrechter.’

Terwijl ik de laatste grote doos uit de auto laad, zie ik in mijn ooghoeken een ander oranje hesje naderen. De afvalpolitie neemt haar werk bloedserieus.
“Wat zit er in die doos?”
“IJzeren stangen”, zeg ik.
En dan komt het. Ja, ik hoor het goed. “De stangen mogen bij het metaal, de doos bij het karton.’
Ik bedank ‘m vriendelijk voor dit gouden advies. Weer wat geleerd. Altijd gedacht dat stangen van karton waren en dozen van metaal.

Je hoeft niets te zeggen
Dit is geen kruisverhoor
Je hoeft niks uit te leggen
Ik ken je door en door

Aan de stand van je ogen
zie ik hoe het met je gaat
Of je hebt gelogen
Of je blij, verdrietig bent of kwaad

Als jou iets overkomt,
hoef ik geen woorden te vertalen
De trekken om je mond
vertellen jouw verhalen

Hoe je door de kamer flaneert
Groot onrecht of pijn simuleert
Hoe je je rug recht
en je mouwen opstroopt
als een ballerina de trap oploopt
Wat je in stilte zegt
als je je hoofd op mijn schouder legt

Toen ik je net zag slapen,
bedacht ik me dat ik nog nooit heb gevochten
Bij ruzie wring ik me in alle bochten
Mijn pen is mijn enige wapen

Maar geloof me:

Als iemand jou iets aandoet,
Mijn eigen vlees en bloed
weet ik wat ik doen moet,
en wat ik doen zal
Dan zal ik vechten tot ik er bij neerval