Met het korten van de dagen,
gaan mijn gedachten weer naar jou.
Onze laatste woorden,
de laatste vragen,
nog één keer zeggen dat ik van je hou.
We zijn al zo lang niet meer samen,
dat ze elk jaar mooier wordt, die nacht.
De kaarsen, de stilte, de tijd die we namen.
De glimlach bij het wegvloeien van je levenskracht.
Kun je mijn kinderen zien vanaf daar?
Ze gaan als een speer, ontdekken het leven
Dat maakt het frustrerend als ik naar je foto staar
Kon je ze maar vasthouden, gewoon, heel even.
Opa is nu een gezicht op de vensterbank.
Het is een gedachte die me verwart.
Ik heb je gekend, met je kleur en klank
Mijn pa, voor altijd in mijn hart.