We staan bij een riviertje aan de voet van een imposante berg. De zon kent geen genade, het is broeierig warm. We zijn met z’n tienen. Nederlanders, Fransen, Duitsers en Belgen. Het zweet drupt van m’n voorhoofd als ik mijn wetsuit aantrek. Ik kijk omhoog en vraag me af waarom ik vrijwillig kennis ga maken met canyoning, een sport waarbij je door een kloof de loop van de rivier volgt. Twee uur lang zwemmen, klauteren en roetsjen over spekgladde rotsen. Het rubberen pak zit zo strak dat ademen een sport op zich is. Maar ik heb ‘ja’ gezegd en na het startsein van de instructeur is er geen weg meer terug.

Ik spring in het ijskoude rivierwater en voel dat het mis is. Mijn blaas is niet opgewassen tegen een temperatuurverschil van 30 graden. Ik plas. En plas. En plas. In mijn rubberen pak. Opluchting maakt plaats voor afschuw als ik besef dat mijn urine de komende twee uur met me mee op avontuur gaat. De instructeur vraagt hoe het met me gaat. Ik steek mijn duim omhoog en lach. Voor de vorm. In werkelijkheid hoor ik bij iedere beweging mijn plas klotsen.

Terug op de oever volgt de ontknoping. Het rubberen pak mag weer uit. Ik zoek een rustig plaatsje, kijk schichtig om me heen en trek aan de rits. Terwijl de opgekropte aroma mijn neusvleugels bereikt, zie ik de volgende groep alweer klaar staan. Ik geef mijn pak aan een Duitser. ‘Viel Spaß.’

‘Wat is het domste wat je ooit hebt gedaan?’, vraagt een vriend.

De vraag is nog niet gesteld of ik lig weer gestrekt, daarbuiten op de parkeerplaats bij Dancing Madeira in Nederweert. ‘Jouw favoriete swingpaleis’, zoals de populaire dj in de jaren tachtig tijd predikte. Persoonlijk heb ik er nooit geswingd. Het enige wat ik bij Madeira deed was slootwater – lees Budels Bier – drinken voor een gulden zestig, meisjes kijken en zo stoer mogelijk rook uitblazen. Als een meisje terugkeek, stapte ik op haar af en maakten we een ommetje in het nabijgelegen park. Op topavonden twee ommetjes. Het was in datzelfde park dat ik ontdekte dat ik met mijn tong meer kon dan eten doorslikken.

Die bewuste zomeravond in 1995 hangt er een ander soort spanning in de lucht. Het is broeierig warm. Ik heb tot tien uur ’s avonds gewerkt als magazijnmedewerker, nauwelijks gegeten en zet het eenmaal binnen op een onvervalst zuipen. En of het zo moet zijn, is daar ineens die vage bekende van wie ik weet dat hij wekelijks meer joints rookt dan boterhammen eet. ‘Wil je ook een keer proberen?’, vraagt hij. Ik knik. Geen idee waarom, maar ik knik. Terwijl ik achter hem aanloop richting de parkeerplaats voel ik de adrenaline door m’n aderen stromen.

En daar zitten we dan, buiten op de motorkap. Hij doet voor hoe het moet en ik doe ‘m na. Diep inhaleren, tien tellen vasthouden en langzaam uitblazen. Het ritueel herhaalt zich drie keer. ‘Ik voel niets, ik voel niets’, roep ik triomfantelijk, alsof ik zojuist de beslissende penalty in de Champions League-finale heb gescoord. Daarna rol ik van de motorkap. Ik sta op, zak weer in elkaar en kruip naar het struikgewas. En daar blijf ik liggen. Ik voel het hart in m’n keel kloppen. Hoor bekende stemmen, zie vertrouwde gezichten, maar kan niet meer op hun namen komen.

Halverwege de nacht keert het gevoel langzaam terug in mijn armen en benen. Ondersteund door een goede vriendin strompel ik naar huis, waar ik plaatsneem op de oprit. Nadat ik de inhoud van mijn maag in de coniferenhaag heb achtergelaten, verzamel ik moed voor de laatste en zwaarste missie. Mijn nest bereiken zonder mijn ouders wakker te maken. Tergend langzaam draai ik de sleutel in het sleutelgat en sluip ik als een kat naar boven. En daar zit mijn vader, op de wc. ‘Je bent laat’, klinkt het slaperig. Ik probeer zo nuchter mogelijk te reageren. ‘Was erg gezellig. Ben moe, lekker slapen pap.’
Als ik doorloop naar mijn slaapkamer, hoor ik ‘m fluisteren. ‘Hey, kom eens terug!’
Ai!
Ik loop de badkamer in.
‘Wat is er met jou gebeurd?’
‘Hoezo?’
‘Kijk eens in de spiegel.’
Het duurt even voor ik begrijp wat ik zie. Een roodgekleurde wrattenversie van mezelf. Het resultaat van drie uur bivakkeren tussen de brandnetels. ‘Van m’n fiets gevallen’, zeg ik tegen m’n vader. ‘Tuuuuuurlijk, we hebben het er morgen nog wel over.’
Nog natrillend van de schrik kruip ik in mijn nest. En ik weet het dan al zeker: dit was het domste wat ik ooit heb gedaan.

Voor alles moet een eerste keer zijn, al had ik déze primeur toch liever aan me voorbij laten gaan. Ik zag ‘m ook niet aankomen, die schouderduw. In de campingsupermarkt. Van een vrouw.
Hoewel, vrouw? Door mijn oogwimpers zie ik een blonde versie van Shrek. Ria Stalman in haar beste dopingjaren. Maar dan met drie zwembanden om. En klotsende triceps.
Hoewel er alle reden is om haar brutale bodycheck te vergelden, lukt het me niet om boos te worden. Ik voel enkel medelijden met deze manvrouw. Duitse Ria verliet haar kampeertent vanochtend overduidelijk met een missie. Ze wilde als eerste bij de broodafdeling zijn en daar moest alles – in dit geval ik en zeven andere, nietsvermoedende kampeerders – voor wijken.

Even terug naar hoe het begon. Terwijl buiten de dauw nog op het gras ligt en de camping in alle rust ontwaakt, loopt de spanning in de Plaza op tot het kookpunt. ‘07.57’, staat er op de digitale klok als pak ‘m beet vijftig campinggasten zich verdringen voor de ingang van de Spar. Nederlanders, Duitsers en een verdwaalde Belg strijden om een plekje in de kopgroep. De boodschap van Jezus dat er genoeg brood is voor iedereen is op dit stukje Roggel duidelijk nog niet geland.

Als de supermarktdeur openschuift, wordt de sfeer ronduit grimmig. Hoeveel mensen er door één deur passen? Op camping De Leistert wel 10. Als je maar hard genoeg duwt. Eenmaal binnen zetten sommigen het op een rennen. Hup, naar de warme broodjes. Dan door naar de grillworsten, de diepvriespizza’s, de chips en het koude bier. (Obesi)tassen vol.

Ria heeft de oorlog glansrijk gewonnen. Zwetend als een nerveuze pony bereikt ze als eerste de kassa. Ik kijk haar na en vraag me af wat haar nou zo wanhopig ongeduldig maakte. Honger? Onmogelijk. Deze vrouw zou nog zeker een maand op haar vetreserves kunnen teren. Een kapot luchtbed met bijbehorend ochtendhumeur? Of gewoon een niet voltooide opvoeding?

Ik houd het op het laatste. Wie ‘Shreklich’!

Mijn dochter (7) heeft er een handje van om de reis naar dromenland zo lang mogelijk uit te stellen. Zojuist voegde mevrouw met haar rijke fantasie en gevoel voor theater weer een mooi hoofdstukje toe aan de serie ‘zinloze doch vermakelijke gesprekken voor het slapen gaan’.
“Papa?”
“Ja?”
“Papa, ik ben zó blij hè.”
“Waarom ben je blij?”
“Ik ben blij dat ik geen mier ben.”
“Hoe kom je dáár nou bij?
“Nou, stel je voor. Ik ben een mier en ik zit buiten op de stoep. Als jij dan naar buiten komt lopen en me niet ziet, ga je misschien wel op me staan. En dan ben ik meteen dood.”
“Ja, dat zou heel vervelend zijn.”
“Ja, maar gelukkig ben ik geen mier hè.”
“Nee, gelukkig ben jij geen mier.”
“Ga nu maar lekker slapen.”
“Papa?”
“Ja.”
“Gelukkig ben ik een mens en geen mier.”
“Ja, daar heb je maar mooi mee geboft.”
“Maar papa, ook al ben ik een mens, je moet even goed niet op me gaan staan hè.”
“Nee, dat zou ik nooit doen. Lekker slapen miertje.”
“Ik ben geen miertje, ik ben een mens.”
“O ja, een mens. Lekker slapen mens.”
“Doei papa.”

Voor een van mijn eerste klussen als weekbladreporter ben ik in de kop van Limburg. Het is koud. En vroeg. Venray ligt nog onder een deken van mist als ik mijn Suzuki stal op de oprit van Jean. Een muntenverzamelaar. Meer informatie heb ik niet. ‘Maak maar een portret van deze markante man’, luidde de opdracht van mijn hoofdredacteur. In gedachten zie ik mezelf met een bekakte oude heer thee uit duur servies drinken. Ik laat het maar gebeuren. Misschien valt het mee.

Ik bel aan en een knul van een jaar of negen doet open.
‘Goedemorgen, ik heb een afspraak met je va…’
‘Paaaaaaaaaaaaaaap, opstaan, het is voor jou!’
En weg is-ie.

Terwijl ik mijn jas aan de kapstok hang, hoor ik de heer des huizes boven kreunend ontwaken en even later bulderen: ‘Jáááááá, kom er áááááán’.
Ik loop de keuken in en voel hoe mijn adem wordt afgesneden. De ruimte staat blauw van de rook. Aan de ontbijttafel zitten twee veel te dikke kleuters te schransen. Hun grote broer, de brutale aap die me zojuist heeft binnengelaten, zit naast een pruttelende frituurpan op het aanrecht en schreeuwt: ‘Paaaaaaaap, wil jij een of twee frikandellen?’
‘Tweeeeee’, dendert het van boven.

En dan komt papa obesitas in zijn vaalblauwe ochtendjas naar beneden gesjokt. We schudden elkaar de hand.

‘Bas.’
‘John’, klinkt het resoluut.
‘John? Eh, ik heb een afspraak met Jean.’
‘Jean? O, die woont hier twee deuren verder.’

Ik druip af, achtervolgd door een mengeling van rook en frituurvet. Op weg naar muntenverzamelaar Jean. Markanter dan John? Onmogelijk!