Ik zie je dromen in het ochtendlicht

De blik op eigenwijs
Je bent in je eigen hoofd op reis
Ik tel de sproeten in je gezicht

Ik voel hoe jouw wang de mijne raakt
en denk aan hoe je leven begon
16 augustus in de zomerzon,
zo klein, zo volmaakt

Negen zomers staan er op de teller
papa heet nu pap
Je praat in de overtreffende trap
Alles moet groter, beter, sneller

Knuffelen wordt stoeien
skills, chillen, boeien
Je lokt me uit de tent
grapt dat je zoveel sterker bent
en blijft maar eten en groeien

Net als ik denk dat de volgende fase begint
wil je hand in hand met me lopen
Of zoals nu, dicht tegen me aangekropen
Mijn grote vriend, blijf zo lang mogelijk kind

Een vast ochtendritueel tijdens de vakantie. Samen broodjes halen. Met de slaap nog in de ogen vangen we de eerste zonnestralen. Je knijpt in mijn hand, biedt me je onschuldigste blik en zegt dat je nooit meer naar school gaat. Omdat het veel te fijn is, hier in Portugal.

Ik lach en leg uit dat dat niet kan, ook al voel ik precies wat jij voelt. Wat zou het mooi zijn. Elke morgen hand in hand naar de bakker. Samen de dag tegemoet lopen, zonder verplichtingen.

Terwijl de conducteur omroept dat we station Sittard naderen, manoeuvreert een jonge, gesluierde vrouw haar buggy door het nauwe gangpad. De peuter is in diepe rust, in de ogen van zijn moeder staat paniek geschreven. Niet veel later, als de klapdeuren opnieuw openslaan, begrijp ik waarom. De vreemdelingenpolitie zit op haar huid. Twee agenten met portofoons begeleiden haar naar het balkon. Ik volg hen, omdat ik in Sittard eruit moet.

Op het balkon ontspint zich een persoonlijk drama. De vluchtelingencrisis in het klein. De agenten vragen de moeder in het Engels om zich te legitimeren. Maar de vrouw verstaat geen Engels. En heeft geen papieren. De mannen vragen het nogmaals. En nogmaals. En nogmaals. Steeds dwingender. ‘Your ID please!’ Haar oogleden trillen. En dan breekt ze, daar op het balkon, ter hoogte van Sittard. Haar wanhoopskreet haalt haar zoontje ruw uit z’n slaap. Het mannetje is weer terug op aarde en huilt met z’n moeder mee. En ik stap uit, happend naar adem. Op weg naar mijn interview.

Omdat er al genoeg ellende is in de wereld richt ik me liever op de positieve berichten. Kleine sprankjes hoop die je dag kleuren en je het gevoel geven: ik kan er weer even tegenaan.
Lees net dat Patty Brard stopt bij SBS en in Ibiza gaat wonen. Ik zeg: laten we één minuut stil zijn en genieten van dit prachtige nieuws.

“Welterusten Basje, tot morgen.”

De deur valt krakend in het slot en na wat gestommel hoor ik oma de lange trap afdalen. Dan wordt het stil. Ik voel hoe mijn spieren zich aanspannen en zet alle zintuigen op scherp. Door het halfopen raam wiegen de gordijnen zachtjes heen en weer. Het licht van de maan schijnt op een beeltenis van Christus, linksboven aan de wand. Beweegt zijn hoofd nou?

Ik sluip uit bed en haal de lijst van de muur. Ook het Heilig Hartbeeld op de gang, van levensgroot formaat, moet er aan geloven. Ik leg Jezus op z’n buik, uit het zicht onder een tafel en kruip weer onder de dekens.
En daar lig ik dan. In opperste staat van paraatheid. Ik hoor de kerkklok slaan en tel mee. Twaalf uur en nog geen zandman te bekennen. Het huis is te donker en veel te groot. De parketvloer kraakt en ik hoor stemmen beneden. Praat oma nou in zichzelf? Of is ze niet alleen?

Vanmiddag was het hier nog leuk. Ik speelde met mijn lievelingsneefje. We deden verstoppertje, renden rond het huis en door de moestuin en maakten stiekem grapjes over oma die het allemaal niet zo goed meer wist. Ze liet het vlees aanbranden en de frisdrank over datum gaan. “Schimmelsientje en Spa Dood”, grapte ik nog.

Maar dat was vanmiddag. Met het intreden van de duisternis werd de stoere jongen een bang vogeltje dat de slaap maar niet kan vatten. Omdat er boven geen wc is en de weg naar beneden veel te veel tijd in beslag neemt, staat er een gele emmer naast mijn bed. Ik luister naar de geluiden van het oude huis en hoor bij iedere beweging de veren van het bed kraken. Mijn vader werd hier aan de Burgemeester Vullersstraat in Nederweert geboren. Ze hadden een feestje vanavond. Mijn zus mocht bij een vriendin blijven slapen. Ik moest op survival. Bij oma.