Het moet de zomer van 1979 zijn geweest. Ik ben zeven, hooguit acht als mijn vader me voor het eerst meeneemt naar zijn heiligdom. Een krappe opening tussen het wuivende riet langs de Noordervaart. Een plek waar je zondagmorgen alleen de wind en de vogels hoort. Hij is er klaar voor, moet pa gedacht hebben. Maar ik ben nog te jong om zijn geluk te begrijpen.

Hij heeft een bamboehengel voor me gekocht. Een visstoeltje. Een lijntje met gifgroene dobber. En een doosje maden. Hij leert me hoe je het haakje door het wormpje haalt. Hoe je moet werpen. Wanneer je moet trekken als de dobber onder water verdwijnt.

De theorie is prachtig. Maar de vissen bijten niet. Al tien minuten niet. Voor mijn gevoel al uren niet. Terwijl mijn vader onverstoorbaar voor zich uitstaart, wip ik op en neer. En dan gebeurt het. De visstoel kantelt voorover. Ik spartel, maar voordat ik kan schreeuwen voel ik een hand om mijn arm. Mijn vader. Hij heeft me vast en trekt me met een ferme ruk weer op het droge. Ik huil. Van de schrik. Hij droogt me af en we gaan naar huis.

We hebben nog vaak samen gevist. Nu pas, 35 jaar later, begrijp ik zijn geluk. Ons geluk op die zondagmorgen in de zomer van 1979.

Met het korten van de dagen,
gaan mijn gedachten weer naar jou.
Onze laatste woorden,
de laatste vragen,
nog één keer zeggen dat ik van je hou.

We zijn al zo lang niet meer samen,
dat ze elk jaar mooier wordt, die nacht.
De kaarsen, de stilte, de tijd die we namen.
De glimlach bij het wegvloeien van je levenskracht.

Kun je mijn kinderen zien vanaf daar?
Ze gaan als een speer, ontdekken het leven
Dat maakt het frustrerend als ik naar je foto staar
Kon je ze maar vasthouden, gewoon, heel even.

Opa is nu een gezicht op de vensterbank.
Het is een gedachte die me verwart.
Ik heb je gekend, met je kleur en klank
Mijn pa, voor altijd in mijn hart.

Wanneer een vriend van ons allen sterft,
sterven we allemaal een beetje
Zo voelt het, weet je,
als je samen rouwt
Als je het leven niet meer vertrouwt
Als een vrucht nog voor de oogst bederft

Soms vertelt de dood ons hele verhalen
Soms helemaal niets
Dan laat de dood ons verdwalen
Overdenken we onze zonden
Zwijgen we in alle talen
Staan we voor raadsels die niemand kan doorgronden

Misschien gaan we de dood ooit begrijpen
als het vertrouwen in het leven is hersteld
Als we het leed hebben laten rusten
en de herinneringen hebben laten rijpen