Een confrontatie, vanmiddag in mijn buurtsuper.
Een oudere vrouw: “Hallóóóó, kun je niet wat meer afstand houden? Beetje egoïstisch om geen mondkapje te dragen, vind je ook niet?”
Een jongere man: “Nou nou zeg, doe effe normaal. Wat een toontje. Ik bepaal zelf wel of ik een mondkapje draag, ja? En als je zo bang bent voor corona, blijf je toch lekker thuis!’
Covid-19 trekt de samenleving uit elkaar. Je ziet het gebeuren. Nergens is de tweedeling zo zichtbaar als in de supermarkt. Als je niet beter weet, zou je haast denken dat het menselijk ras nog maar uit twee soorten bestaat: mensen mét en zonder mondkapje. Consumenten die het advies van de overheid opvolgen. En zij die dit om wat voor reden dan ook niet doen.
Feitelijk gezien valt op dit moment beide partijen niets te verwijten. We leven in een vrij land. Zolang het dragen van een mondkapje in de openbare ruimte niet verplicht is en de meerwaarde ervan door wetenschappers openlijk wordt betwist, maakt iedere Nederlander zijn eigen keuze. Zoals vanmiddag in mijn buurtsuper. De helft droeg een mondkapje, de andere helft niet. Valt dat het kabinet aan te rekenen? Deels wel ja. Zeker in tijden van crisis hebben mensen behoefte aan duidelijkheid. Eén rechte lijn vanuit Den Haag. Krijgen ze die niet, dan nemen ze het heft in eigen hand en regeert de chaos.
Toch is het te gemakkelijk om alleen naar de overheid te wijzen. Wij mensen hebben ook een eigen verantwoordelijkheid. Waarom zou je een dringend overheidsadvies naast je neerleggen? Denk je dat het allemaal wel meevalt en dat jij geen risico loopt? Wacht je liever tot het advies een verplichting wordt? Vind je een mondkapje ongemakkelijk? Of heb je het gewoon gehad met corona en met de overheid?
Dat is je goed recht. Maar volgens mij nog geen reden om een landelijk advies in de wind te slaan. Of je nou gelooft in covid-19 of niet; met een mondkapje geef je er blijk van dat je niet alleen op de wereld bent. Dat je rekening houdt met je omgeving. Kleine moeite toch? Even over je eigen schaduw heen stappen. Solidariteit heet dat. Daar is de wereld nog nooit slechter van geworden.
Helaas heb ik niet de illusie dat het vanzelf wel goedkomt. Het is crisis. We worden allemaal op onze eigen manier geraakt; emotioneel en/of in onze portemonnee. Mensen zijn boos, bang, verdrietig, teleurgesteld, onwetend of in zichzelf gekeerd. Op de social media zie ik ze dagelijks voorbijkomen. Mensen die principieel een mondkapje weigeren omdat ze zich door de overheid niet willen laten “muilkorven”. Ook zij hebben recht op hun mening, al kan ik er met mijn beperkte verstand niet bij. Volgens mij ben je in ons vrije Nederland pas uitgeschakeld als je op je buik op de intensive care aan de beademing ligt. Omringd door IC-verpleegkundigen die – gemaskerd met dat door jou vervloekte mondkapje – bezig zijn om jouw leven te redden.
Met deze gedachte voor ogen zou het mijns inziens goed zijn als elke Nederlander verplicht het ongemak van een mondkapje ervaart. Al is het maar voor even. In de supermarkt. Tien minuutjes en je hebt je ‘vrijheid’ weer terug. In hemelsnaam: waar hebben we het over?
Geef een reactie