Het moest een keer gebeuren, de vraag was alleen wanneer en waar. Ooit zou ik dat lied weer horen en het moment weer herbeleven. De woorden zouden me overvallen en weer raken, zoveel was zeker.
Na 14 jaar was het moment vanmiddag daar. Ik zat goed en wel in de auto, stemde af op Radio 1 en voelde mijn nekharen overeind komen. Ik wist het meteen: dit is ‘m.
Terwijl ik de muziek en de woorden in me opnam, zag ik mijn vader weer in de stoel zitten. Het magere lijf. De holle ogen waaruit berusting spreekt. Naast me mijn moeder met een machteloze blik. De strijd is gestreden. Ze hebben de muziek uitgezocht voor de begrafenis. Robert Long. Vanwege zijn prachtige teksten en stem. Ze zijn samen nog naar zijn laatste theatervoorstelling geweest. En op zijn laatste cd staat één lied dat alles zegt over de situatie waarin ze nu zijn beland. Het Laatste Jaar. Ik vraag of ik het mag horen. En zo zitten we – enkele weken voor mijn vaders dood, met z’n drieën in de woonkamer. We zwijgen en luisteren.
“Dit is het laatste jaar van jou en mij.
De koek is op, jij weet het en ik weet het.
We zochten en we vochten, maar toch sleet het.
Het is uitgewoed, en doodgebloed, voorgoed…
Voorgoed voorbij
De regen huilt z’n opgekropte tranen,
Dit is het laatste jaar van jou en mij
De herfst blaast het blad van de platanen
We zien de zomer sterven allebei
Daar staan we in het schrille najaarslicht
We pakken onze spullen en vertrekken
Ik kijk nog één keer naar de lege plekken
en trek de deur definitief achter ons dicht.”
Veertien jaar na dato beleefde ik vanmiddag zijn begrafenis opnieuw. Niet meer met de emotie van toen, maar met een mengeling van melancholie en berusting. Al die jaren stond er bij mij boven op zolder een doos met daarin de muziek van mijn vaders uitvaartdienst. ‘Het Laatste Jaar’ van Robert Long, op cd gebrand. Ik heb ‘m nooit meer geopend omdat ik ergens wel wist dat de confrontatie vanzelf wel een keer zou komen. Vandaag was dat moment.
Geef een reactie