In de ochtend van 5 maart overleed Suus van Straeten (86) op de verpleegafdeling van Olympiastaete in Geleen. Haar man Theo (87) stierf vijftien dagen later. Van verdriet. Dochter Ineke geeft haar ouders een ontroerend eerbetoon. “Dankzij het begrip en de geweldige zorg van Vivantes konden mijn ouders ook de laatste jaren van hun leven bij elkaar blijven en uiteindelijk samen terugkeren naar Geleen, de plek waar ze zestig jaar lief en leed deelden.”
De foto op het bidprentje vertelt hun verhaal. Twee stralende mensen, de handen in elkaar verstrengeld. Theo en Suus van Straeten waren voor elkaar gemaakt.
Het begon op een dansavond. Hij bood haar een snoepje aan en de vonk sloeg over. Ze trouwden, kregen twee kinderen en leefden hun droom: samen oud worden aan de Pastoor Vonckenstraat in hun geliefde Geleen. “Mijn vader en moeder deden alles samen. Ze konden niet zonder elkaar. Als zij het dorp inging en wat langer wegbleef, werd hij onrustig. Dan stond hij voor het raam te wachten tot ze terugkwam”, zo memoreert Ineke.
Verscheurd door verdriet
De laatste jaren werd hun band alleen nog maar intenser. Suus begon licht te dementeren en in maart 2013 raakte ze verlamd door een hersenbloeding. Haar man Theo, die zelf ook niet meer zo goed ter been was, kon het verdriet maar moeilijk een plek geven. Hij was boos, maar vooral bang om haar te verliezen. Met alles wat hij in zich had zorgde hij voor haar. Maar zijn liefde was niet toereikend. De zorg was te intensief. “Zijn grootste vrees werd waarheid”, vertelt Ineke. “Mijn moeder werd overgebracht naar een zorgcentrum in Limbricht. Omdat mijn vader daar niet bij haar kon wonen, ging hij elke dag naar haar toe. Om acht uur ’s morgens zat hij al naast haar bed. En ’s avonds nadat ze in slaap was gevallen, ging hij weer in het donker naar huis. Verdrietig omdat hij niet bij haar kon blijven. Het deed me veel pijn om hem zo te zien.”
Herenigd
Na twee maanden kwam er een oplossing. Dankzij de bemiddeling van Janneke Pedrini, klantadviseur bij Vivantes, konden Theo en Suus van Straeten in juni 2013 samen hun intrek nemen in woonzorgcentrum La Famille in Elsloo. Zíj kreeg een plekje in het verpleeghuis, híj een zorgappartement in hetzelfde gebouw. “Zo konden ze de hele dag bij elkaar zijn. ’s Avonds aten ze samen in het Grand Café. Ze hadden er een vaste tafel, wat eigenlijk niet kan maar hij had het geregeld. Of hij gelukkig was in Elsloo? Nee. Dat had niks te maken met de zorg voor mijn moeder. Die was voortreffelijk. Hij miste Geleen, de plek waar hij opgroeide en al die jaren met Suus had gewoond.”
Dankzij diezelfde Janneke Pedrini werd afgelopen december ook die laatste hindernis weggenomen. Suus kon verhuizen naar de nieuwe verpleegafdeling van Olympiastaete in Geleen, Theo kreeg een appartement in de ernaast gelegen Professor Oudflat. “Voor het eerst sinds lange tijd zag ik mijn vader weer even gelukkig. Samen met mijn moeder was hij terug in de omgeving die voor hem zo vertrouwd was. Omringd door bewoners die hem hartelijk verwelkomden in het wijkcentrum en hem opnamen in de groep.”
Helaas was het geluk van korte duur. Terug in Geleen ging de gezondheid van Suus hard achteruit. In de ochtend van 5 maart stierf ze vredig in het bijzijn van haar familie. “Vanaf dat moment heeft mijn vader nauwelijks meer een woord gesproken. Die maandag, nadat hij de laatste condoleances in ontvangst had genomen, ging hij liggen en kwam hij niet meer overeind. Hij was kapot van verdriet. Kon niet meer eten en drinken. Wilde zonder zijn grote liefde niet meer leven. Zijn zorgtaak zat erop, het was klaar. Vijftien dagen later stierf hij.”
Maatwerk in de zorg
Ineke heeft er vrede mee, hoe groot het gemis ook is. “Het is goed zo. Mijn ouders hebben een rijk leven gehad. Mijn laatste wens om hen weer samen in Geleen bij elkaar te brengen, is uitgekomen. Ik ben de medewerkers van Vivantes eeuwig dankbaar voor wat ze voor mijn vader en moeder hebben geregeld en betekend. Ze hebben hen voorrang gegeven bij de huisvesting en ervoor gezorgd dat ze bij elkaar konden blijven. De laatste nachten sliep mijn vader bij mijn moeder op de kamer. De verpleegkundige liet ons zien hoe we het sterven voor haar zo aangenaam mogelijk konden maken. Door heel zachtjes haar gezicht te masseren, haar vast te houden en haar zachtjes te aaien. Heel bijzonder. Na het overlijden werd ze niet direct naar het uitvaartcentrum gebracht maar op ons verzoek opgebaard in haar kamer. Dán lever je maatwerk, dán heb je begrepen waar zorg anno 2016 om hoort te draaien.”
Ze slaat het bidprentje open van haar vader. Boven de rode roos staat een gedicht van Joost van den Vondel. Het kon voor Theo en Suus van Straeten geschreven zijn.
Waar werd oprechter trouw
tussen man en vrouw
ter wereld ooit gevonden?
Twee zielen, gloeiend aaneen gesmeed
Of vast geschakeld en verbonden
in lief en leed
Foto Franco Gori