de lichten zijn gedoofd,
de kaarsen branden
en jij ligt bij het raam met gevouwen handen
te moe om te praten
klaar om alles achter te laten
waarin je hebt geloofd
achter je valt de sneeuw op de daken
ik kijk in het flakkerende kaarslicht
en zie de contouren van je gezicht
de sporen van een ongelijke strijd
het is bijna tijd en ik blijf bij je waken
ik tel de seconden na elke zucht
en terwijl ik je langzaam zie wegglijden
denk ik aan betere tijden
jouw woorden, onze momenten
neem ik mee naar de lente
ik voel me verdrietig, maar ook opgelucht
Natasja zegt
Wat mooi…
Caroline van Zeumeren zegt
Kippenvel ❤️