Ik weet nog dat ik hem voor het eerst naar school bracht. We liepen hand in hand over het schoolplein. In het klaslokaal zocht hij de tafel met zijn naam. Hij ging zitten, pakte opnieuw mijn hand en liet niet meer los. En zo zaten we wel tien minuten. Zwijgend naast elkaar. Tot de bel klonk en ik hem moest loslaten. Een knipoog. Een high-five. En een laatste knuffel. Ik zie hem nog zwaaien voor het raam. Van binnen huilde hij, maar hij hield zich groot.
Vanavond zaten we weer naast elkaar. Dit keer ontspannen en zonder opgekropte tranen. We hielden elkaars hand ook niet meer vast. Natuurlijk niet. Dat is verre van cool als je 11 bent. Je vader knuffel je alleen nog in besloten familiekring.
Maar dat maakte het moment niet minder mooi. Sinds vanavond staat hij officieel geregistreerd als leerling van Het College. Voor hem de volgende fase op weg naar volwassenheid. Voor mij een nieuwe beproeving in de kunst van het loslaten.
Na de zomer stapt hij alleen op de fiets, de grote mensenwereld tegemoet. Spannend, maar ook wel stoer. Mijn vriendje wordt een vriend.
Geef een reactie