Mijn dochter (7) heeft er een handje van om de reis naar dromenland zo lang mogelijk uit te stellen. Zojuist voegde mevrouw met haar rijke fantasie en gevoel voor theater weer een mooi hoofdstukje toe aan de serie ‘zinloze doch vermakelijke gesprekken voor het slapen gaan’.
“Papa?”
“Ja?”
“Papa, ik ben zó blij hè.”
“Waarom ben je blij?”
“Ik ben blij dat ik geen mier ben.”
“Hoe kom je dáár nou bij?
“Nou, stel je voor. Ik ben een mier en ik zit buiten op de stoep. Als jij dan naar buiten komt lopen en me niet ziet, ga je misschien wel op me staan. En dan ben ik meteen dood.”
“Ja, dat zou heel vervelend zijn.”
“Ja, maar gelukkig ben ik geen mier hè.”
“Nee, gelukkig ben jij geen mier.”
“Ga nu maar lekker slapen.”
“Papa?”
“Ja.”
“Gelukkig ben ik een mens en geen mier.”
“Ja, daar heb je maar mooi mee geboft.”
“Maar papa, ook al ben ik een mens, je moet even goed niet op me gaan staan hè.”
“Nee, dat zou ik nooit doen. Lekker slapen miertje.”
“Ik ben geen miertje, ik ben een mens.”
“O ja, een mens. Lekker slapen mens.”
“Doei papa.”
Geef een reactie