Terwijl de conducteur omroept dat we station Sittard naderen, manoeuvreert een jonge, gesluierde vrouw haar buggy door het nauwe gangpad. De peuter is in diepe rust, in de ogen van zijn moeder staat paniek geschreven. Niet veel later, als de klapdeuren opnieuw openslaan, begrijp ik waarom. De vreemdelingenpolitie zit op haar huid. Twee agenten met portofoons begeleiden haar naar het balkon. Ik volg hen, omdat ik in Sittard eruit moet.
Op het balkon ontspint zich een persoonlijk drama. De vluchtelingencrisis in het klein. De agenten vragen de moeder in het Engels om zich te legitimeren. Maar de vrouw verstaat geen Engels. En heeft geen papieren. De mannen vragen het nogmaals. En nogmaals. En nogmaals. Steeds dwingender. ‘Your ID please!’ Haar oogleden trillen. En dan breekt ze, daar op het balkon, ter hoogte van Sittard. Haar wanhoopskreet haalt haar zoontje ruw uit z’n slaap. Het mannetje is weer terug op aarde en huilt met z’n moeder mee. En ik stap uit, happend naar adem. Op weg naar mijn interview.
Geef een reactie