Voor alles moet een eerste keer zijn, al had ik déze primeur toch liever aan me voorbij laten gaan. Ik zag ‘m ook niet aankomen, die schouderduw. In de campingsupermarkt. Van een vrouw.
Hoewel, vrouw? Door mijn oogwimpers zie ik een blonde versie van Shrek. Ria Stalman in haar beste dopingjaren. Maar dan met drie zwembanden om. En klotsende triceps.
Hoewel er alle reden is om haar brutale bodycheck te vergelden, lukt het me niet om boos te worden. Ik voel enkel medelijden met deze manvrouw. Duitse Ria verliet haar kampeertent vanochtend overduidelijk met een missie. Ze wilde als eerste bij de broodafdeling zijn en daar moest alles – in dit geval ik en zeven andere, nietsvermoedende kampeerders – voor wijken.
Even terug naar hoe het begon. Terwijl buiten de dauw nog op het gras ligt en de camping in alle rust ontwaakt, loopt de spanning in de Plaza op tot het kookpunt. ‘07.57’, staat er op de digitale klok als pak ‘m beet vijftig campinggasten zich verdringen voor de ingang van de Spar. Nederlanders, Duitsers en een verdwaalde Belg strijden om een plekje in de kopgroep. De boodschap van Jezus dat er genoeg brood is voor iedereen is op dit stukje Roggel duidelijk nog niet geland.
Als de supermarktdeur openschuift, wordt de sfeer ronduit grimmig. Hoeveel mensen er door één deur passen? Op camping De Leistert wel 10. Als je maar hard genoeg duwt. Eenmaal binnen zetten sommigen het op een rennen. Hup, naar de warme broodjes. Dan door naar de grillworsten, de diepvriespizza’s, de chips en het koude bier. (Obesi)tassen vol.
Ria heeft de oorlog glansrijk gewonnen. Zwetend als een nerveuze pony bereikt ze als eerste de kassa. Ik kijk haar na en vraag me af wat haar nou zo wanhopig ongeduldig maakte. Honger? Onmogelijk. Deze vrouw zou nog zeker een maand op haar vetreserves kunnen teren. Een kapot luchtbed met bijbehorend ochtendhumeur? Of gewoon een niet voltooide opvoeding?
Ik houd het op het laatste. Wie ‘Shreklich’!
Geef een reactie